Geschreven op 18-01-2017 door Hans Schoffelmeer

Onze dochter werd vier ...

Onze oudste dochter werd vier.
Zoals alle kinderen van vier jaar wachtte ook haar de basisschool.
Het viel haar zwaar - ons ook.
Het is een tijd van afscheid nemen.
Afscheid nemen van een voorbije tijd. Een mooie tijd.
Het spelen thuis en in de tuin, het vertrouwde.
En ineens lijkt een eind te komen aan een soort idylle.
Het loslaten van het vertrouwde waar zoveel deugd aan wordt beleefd.

Loslaten gebeurt al van jongs af aan.
De moederborst ontgroeid. Het huis dat wordt verlaten.
En later ontdekken dat het leven niet grenzeloos is.
Dat je ontdekt dat ook jij je grenzen hebt –
je lichaam, je mogelijkheden, je incasseringsvermogen, …

Af en toe merken dat het lichaam
door ziekte niet meer zo vertrouwt aanvoelt,
dat lichaam dat al zolang meegaat
en soms ook al zoveel heeft meegemaakt en doorstaan.

Heel de tijd bezig zijn met loslaten.
Soms zelfs zozeer alsof je niets meer in handen hebt.
Je staart,
- zoals Stef Bos ergens in het lied ‘Nulpunt’ zingt -,
naar een open vlakte.
Voor sommigen is zo’n ruimte verlammend,
want hij is vooral gevuld met gemis.
Voor anderen gaat er juist een wereld open
wanneer ze in die open ruimte kunnen kijken. Nieuwe kans.

Ik denk dat dit met loslaten te maken heeft:
toevertrouwen aan de ruimte die voor je ligt.